ඔන්න ඉතින් කාලෙකට පස්සෙ ආයෙත් මං ඔයාලව හමුවෙන්න ආවා. මගේ කාර්‍ය්බහුලත්වය නිසාම මල් දෙවැටෙ යාලුවොත් එක්ක එකතු වෙන්න නොහැකි වීම ගැන මං මුලින්ම සමාව ඉල්ලනවා. අදත් කියන්න යන්නෙ කථාවක්. මේක මට උන දෙයක් නෙවෙයි. ඒත් කතාව කියන්නෙ වෙන කෙනෙක්. මං එයා කියන විදිහට තමයි කතාව ගොඩනගන්නෙ. මේකයි කතාව.

මං කඩේ ඇතුලෙ ඇවිද ඇවිද ඉන්නකොට මං දැක්කා කඩේ cashier, එතන හිටපු පිරිමි ළමයට ආයෙත් සල්ලි දෙනවා. ඒ ළමයගෙ වයස අවුරුදු 8කට වැඩි වන්න බෑ. Cashier කිව්වා ඒ බෝනික්කාව ගන්න සල්ලි මදි කියලා. එතකොට ඒ ළමයා එතන හිටපු කාන්තාවකගෙන් ඇහුවා cashier කියන්නෙ ඇත්තද කියලා. ඇය ඔව් කිව්වා.

ඇය ඒ ළමයට ඉන්න කියලා ඊට වඩා ගාන අඩු බෝනික්කෙක්ව හොයන්න ගියා. ළමයා අර බෝනික්කව තියාගෙන තාමත් එතන ඉන්නවා. මං ඔහු ළඟට කිට්ටු වෙලා ඇහුවා බෝනික්කා කාටද කියලා.

ඔහු කිව්වා, “මේක තමයි මගේ නංගි නත්තල් සීයා එයාට නත්තලට දෙයි කියලා බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු බෝනික්කා.” එතකොට මං කිව්වා “දුක්වෙන්න එපා, නත්තල් සීයා එයාට ඒක දේවි කියලා.”

ඒත් ඒ ළමයා දුකින් කියනවා, “නත්තල් සීයට මේක දැන් නංගි ඉන්න තැනට ගිහින් දෙන්න බෑ. මං මේක අම්මට දෙනවා, එතකොට අම්මා ඒක නංගිට දෙයි එයා නංගි ඉන්න තැනට ගියාම.” මේක කියනකොට ඒ ළමයගේ ඇස් දුකින් බරවෙලා තිබුනෙ. “මගේ නංගි දිව්‍ය ලෝකෙ ගියා. තාත්තා කියනවා අම්මත් ඉක්මනටම දිව්‍ය ලෝකෙ යනවලු. ඒ නිසා මං හිතුවා මේ බෝනික්කව අම්මා අතේ නංගිට යවන්න.

මට මගේ හදවත නතර වෙනවා වගේ දැනුනා. මේ ළමයා මං දිහා බලලා මට කියනවා, “මං තාත්තට කිව්වා අම්මට කියන්න කියලා මං එනකන් යන්න එපා කියලා. මට ඕනෙ අම්මව මං කඩේ ගිහින් එනකන් යන්න නොදී තියාගන්න.

ඊට පස්සෙ ඔහු මට එයාගෙ ලස්සන පින්තූරයක් පෙන්නුවා. එයා හිනාවෙලා කියනවා, “අම්මට මං මේ පින්තූරෙ දෙනවා, එතකොට එයාට මාව අමතක වෙන්නෙ නැති වෙයි.” මෙහෙමත් කියනවා, “මං අම්මට ගොඩක් ආදරෙයි. මං කැමතියි අම්මා මං ගාවම තියාගන්න. ඒත් තාත්තා කියනවා නංගි තනියෙන් නිසා අම්මා එහේ යන්න ඕනෙලු.

එහෙම කියලා ඔහු නිහඬවම බෝනික්කා දිහා දුකින් බැලුවා. මගේ අත පසුම්බියට ළගා උනා. “අපි බලමු ආයෙත් මේ බෝනික්කාව ගන්න සල්ලි ඔයා ලඟ තියෙනවද කියලා.” මං කිවා. ඔහු ළඟ තිබුන මුදල් මට දුන්නම මං ඔහුට නොදැනෙන්න සල්ලි ටිකක් එකතු කළා. ආයෙත් ගනන් කලාම වැඩිපුරත් එක්ක මුදල් තිබුනා.

එතකොට ළමයා කියනවා. “දෙවියන්ට ස්තුති වෙන්න ඕනෙ මට ඇති තරම් සල්ලි දුන්නට. මම පෙරේදා නින්දට යනකොට දෙවියන්ට කිව්වා මට මේ බෝනික්කා ගන්න ඇති තරම් සල්ලි තියෙන්න කියලා. ඒක දෙවියන්ට ඇහෙන්න ඇති.”

“ඒ වගේම මට ඕනෙ කලා අම්මට දෙන්න සුදු රෝස මලක් ගන්නත්. ඒත් ඒක ගන්න සල්ලි ඉල්ලලා මං දෙවියන්ට කරදර කළේ නෑ. ඒත් දෙවියෝ මට බෝනික්කයි, රෝස මලයි දෙකම ගන්න සල්ලි දීලා. අපේ අම්මා සුදු රෝස මල් වලට හරිම ආසයි.”

එදා මං ගෙදර ගියේ අමුතුම හිතකින්. මට ඒක නිතරම මතක් උනා. පත්තරේ මීට දින දෙකකට කලින් උන අනතුරක් මට මතක් උනා. මං පත්තරේ ආයෙත් බැලුවා. ඒකෙ තිබුන අනතුර වෙලා තිබුනෙ බීපු මිනිහෙක් කාර් එකක් හප්පපු නිසා. කාර් එකේ තරුණ කාන්තාවකුයි, කුඩා ගැහණු ළමයෙකුයි ඉඳලා. ළමයා එතනම මිය ගිහින්. කාන්තාවට බරපතල තුවාල වෙලා දැනට ඉන්නෙ කෝමා තත්ත්වයෙලු. ජීවිතේ රැඳිලා තියෙන්නෙ රෝහලේ යන්ත්‍ර මගින්ලු. ඒ නිසා ඇගේ ජීවිතේ ගැන තීරණයක් ගන්න පවුලේ අයට ඉඩ දීලාලු. මේ අර ළමයගෙ පවුලද?

දින දෙකකට පස්සෙ ඒ කාන්තාව මිය ගිය බව පත්තරෙන් දැනගන්න ලැබුණා. මට නොදැනුවත්වම මාව අවමංගල්‍යයට යන්න පෙළඹුණා. මං සුදු රෝස මල් පොකුරක් අරන් ගියා. ඈට අවසන් ගෞරව දක්වන්න ඇගේ දේහය ළඟට ගියා.

ඇගේ අතේ සුදු රෝස මල් පොකුරක් තිබුණා. ඇගේ දේහයේ ළමැද පින්තූරයක් එක්ක බෝනික්කෙකුත් හිටියා. මං ඒ ස්ථානය කදුලු පිරුණු දෑසින් හැර ගියා.

ඒ පොඩි ළමයාගේ හිතේ අම්මාටයි නංගිටයි තිබුණ ආදරය කොයිතරම්ද කියලා හිතුණා. ඒත් ඒ සේරම බීපු මිනිහෙක් අරන් ගිහින්.

මල් දෙවැටේ යාලුවනේ, මේක හිතට ගන්න. කිසිම දිනක බීලා වාහන එළවන්න එපා. පුලුවන්නම් මේ පණිවිඩය ඔයාලගේ Email හා Facebook යාලුවොත් එක්කත් Share කරගන්න.