කාලෙකට පස්සේ තමයි මල් දෙවැටත් එක්ක එකතු වෙන්න ලැබුනේ. අද මල් දෙවැටේ මාතෘකාව ආදරය. කියවලාම බලන්නකෝ.


ඔන්න එක ගොවියෙක්ට ඕන උනා පුංචි බලු පැටව් හතර දෙනෙක් විකුනන්න. මේ ගැන කියලා ඔහු පොඩි දැන්වීමකුත් වැටේ ගැහුවා. දැන්වීමේ අන්තිම ඇනේ ගහනකොට ඔහුට තේරුණා කවුරුහරි ඔහුගේ කලිසමින් අදිනවා වගේ. ඔහු බිම බැලුවම දැක්කා පොඩි ළමයෙක්ව.


"මාමේ මට ඔයාගෙන් එක බලු පැටියෙක් ගන්න ඕනේ." ළමයා කිව්වා.


"හොදයි", ඔහු ළමයාගේ ඔලුව අත ගෑවා. "මේ බලු පැටව් අයිති වෙන්නේ හොඳ පවුලකට. ඒ නිසා ගාන නම් ටිකක් වැඩියි." ළමයා ටිකක් කල්පනා කරා. ඊට පස්සේ සාක්කුවට අත දාලා සල්ලි අහුරක් අතට ගත්තා. "මේ ටික ඇතිවෙයිද? මට උන් බලන්න පුලුවන් වෙයිද?"


"සත්තකින්ම", ඔහු කීවා. ඔහු එක්වරම සිවුරුහන් බෑවා. ඒ සමගම බෝල වගේ පුංචි බලු පැටව් හතර දෙනෙක් කූඩුවක ඉඳන් දුවගෙන ආවා. මේ පොඩි ලමයා වැටෙන් ඔලුව දාගෙන පොඩි බලු පැටව් දිහා නොඉවසිල්ලෙන් බලන් හිටියා. ඔහු තවත් දෙයක් දැක්කා. ඒ කූඩුවේ ඉඳන් තවත් පුංචි බෝලයක් හෙමින් එන්න උත්සහ කරනවා දැක්කා. ඒ පුංචි බලු පැටියත් අනෙක් අය ළඟට ලං වෙන්න උත්සහ කලා.


"මට එයාව ඕනේ." මේ ළමයා ඒ පොඩි පැටියා දිහාට අත දික් කරලා කිව්වා. මේ ගොවියා පොඩි ළමයා ළඟ දණ ගහලා මෙහෙම කිව්වා. "පුතේ ඔයාට ඒ පැටියා හරි යන්නේ නෑ. එයාට කවදාවත් අනෙක් අය වගේ දුවලා පැනලා සෙල්ලම් කරන්න ලැබෙන්නේ නෑ."


මේක කිව්වම මේ පොඩි ළමයා වැටෙන් මදක් දුරස් උනා. දෙකට නැවිලා කලිසමේ එක කකුලක් උස්සලා ඔහුගේ යකඩ පටි වලින් සවි කරපු බොරු කකුල පෙන්නුවා. පෙන්නලා මෙහෙමෙ කිව්වා. "පේනවද මාමේ මටත් දුවන්න පනින්න බෑ. ඒ වගේම මෙයාටත් ඕන කරන්නේ එයාව තේරුම් ගන්න පුලුවන් කෙනෙක්වයි."


කඳුලු පිරුණු නෙතින් මේ ගොවියා වැටෙන් එහා පැත්තේ හිටපු බලු පැටියාව ගත්තා. පරිස්සමෙන් ඌව මේ ළමයාගේ අතින් තිබ්බා. "කීයක් වෙනවද මාමේ?" ළමයා ඇහුවා.


"සතයක්වත් නෑ." ඔහු කීවා. "ආදරයට මිලක් නෑනෙ පුතේ"


ඔන්න ඕකයි අද කතාව. හැම දේටම මිලක් නියම කරන මේ සමාජයේ අද ආදරයටත් මිලක් නියම වෙලා. එහෙම සමාජයක ඉන්න අපිට මේ කතාවෙන් ගන්න තියෙන ආදර්ශය නම් ඉතා වැදගත්. මේ ගැන අපේ මල් දෙවැටේ යාලුවන්ගේ අදහස මොකක්ද?